Sektor Rafineryjny: Rafineria „Galicja” w Drohobyczu

W 1863 roku H. Altman i Józef Gottlie z Drohobycza założyli destylarnię ropy. Następnie sprzedali ją Mojżeszowi i Leizorowi Gartenbergom. Destylarnia przeszła na przeróbkę wosku ziemnego. W połowie lat siedemdziesiątych XIX wieku, bracia Gartenbergowie wprowadzili do przerobu wosku ziemnego i destylacji ropy przegrzaną parę wodną. Na początku XX wieku, rafineria przeszła na własność angielskiej spółki akcyjnej The Anglo-Galician Company Ltd i przyjęła nazwę „Galicja”. Około 1903 roku przerabiała 60 tys. ton ropy rocznie. W 1914 roku rafineria posiadała dwie destylacje: periodyczną złożoną z siedmiu kotłów normalnych oraz destylację ciągłą ropy – złożoną z dziewięciu kotłów.

Posiadała także trzy kotły destylacyjne do asfaltu oraz dziesięć kotłów do krakingu termicznego. W czasie I wojny światowej, po zajęciu Zagłębia Borysławskiego przez wojska austriackie i niemieckie, rafineria pracowała, gdyż nie ucierpiała w czasie okupacji rosyjskiej. Rafineria została rozbudowana do zdolności przerobowej 140 tys. ton ropy rocznie. Wybudowano kraking termiczny systemu „Cross”. Jako pierwsza rozpoczęła produkcję asfaltów drogowych „Molfalt” i „Gambit” oraz środków impregnacyjnych.

Jej oleje sprzedawane pod marką „Galtol” cieszyły się dużym uznaniem odbiorców. Po II wojnie światowej znalazła się w granicach ZSRR.