Sektor Rafineryjny: Rafineria w Libuszy

Zbudowana została w latach1872 – 1878 przez Adama Skrzyńskiego.

Pierwotnie posiadała 3 kotły i zatrudniała 30 robotników. Dzięki dobrej koniunkturze i sprawnemu zarządzaniu Skrzyńskiego możliwy był dalszy rozwój. W 1900 roku rafineria miała już 6 kotłów i ponad 90 zatrudnionych robotników. Po śmierci Adama Skrzyńskiego, w 1905 roku, rafinerię przejął jego syn Aleksander. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Aleksander Skrzyński sprzedał rafinerię firmie Brothers Nobel, która z powodu panującej hiperinflacji, sprzedała część udziałów amerykańskiemu koncernowi Rockefellera, Standard Oil Company. Tak powstała spółka Standard-Nobel.

Rafineria po rozbudowie posiadała 8 kotłów destylacyjnych, uruchomiono destylację ciągłą. Zdolność przerobowa wynosiła 30 tys. ton ropy rocznie. Rafineria nastawiona była głównie na produkcję benzyny, nafty, olejów napędowych i smarownych. Specjalizowała się m.in. w wyrobie benzyny aptecznej, którą następnie eksportowano do Anglii, Belgii, Niemiec, Szwecji i Francji. Produkty naftowe z Libuszy były doceniane i zdobywały liczne nagrody na wystawach.

Podczas kryzysu gospodarczego w 1937 roku firma podjęła decyzję o likwidacji nierentownego zakładu, co doprowadziło do strajku okupacyjnego załogi rafinerii. Strajk trwał 7 tygodni i zakończył się klęską robotników, z których 320 straciło pracę. Instalacje rafinerii popadły w ruinę, a pozostałości żelbetowych konstrukcji widoczne są do dnia dzisiejszego. Na terenie dawnej rafinerii powstała po II wojnie baza techniczno-materiałowa przedsiębiorstw naftowych.