Sale w Muzeum mają patronów!

W drugim dniu listopadowej Konferencji Historycznej w sposób uroczysty zostały nadane imiona salom wystawowym, które mieszczą się w głównym pawilonie. Kim są patroni?

Karol Klobassa Zrencki (ur. 1823 r. w Drohobyczu, zm. w Krakowie w 1886 r.)
Ziemianin, właściciel m. in. Zręcina, Bóbrki i Żeglec. Zdobył solidne wykształcenie na uniwersytetach w Wiedniu i Niemczech, dzięki któremu prowadził nowoczesne gospodarstwo, oparte na sadownictwie. W latach 1843-1845 studiował w Akademii Rolniczej w Hohenheim. Jako pierwszy w zaborze austriackim zniósł pańszczyznę, czym zasłużył sobie na przydomek „dobrego pana”.
W 1854 r. zgodził się na prace górnicze w celu poszukiwania ropy naftowej na terenie Bóbrki.
Po śmierci Trzecieskiego i Łukasiewicza nadal prowadził kopalnię ropy naftowej w Bóbrce.
Zasłynął jako jeden z bardziej zamożnych i szanowanych ludzi na terenie Galicji.
Fundował budowę dróg, mostów, szkół. Był współzałożycielem Krajowego Towarzystwa Naftowego, a także głównym kolatorem budowy kościoła w Zręcinie. Pomagał miejscowej ludności, szczególny nacisk kładł na edukację najuboższych.
Za zasługi został odznaczony Orderem Żelaznej Korony III klasy. Otrzymał również przydomek Zrencki, który był równoznaczny z nadaniem mu tytułu szlacheckiego II stopnia.

Teofil Tytus Tomasz Trzecieski (ur. 28 XII 1811 r. w Bażanowie, zm. 24 XII 1878 r. w Polance)
Współtwórca przemysłu naftowego w Galicji. Pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Zdobył wykształcenie filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim a także rolnicze i górnicze na Akademii Rolniczej w Moeglin oraz w Hohenheim. Po studiach zajmował się eksploatacją i przeróbką rudy żelaznej oraz produkcją szkła w Ujściu Gorlickim. Po przejęciu majątku rodzinnego osiadł w Polance. Uzbrojony w fachową wiedzę próbował unowocześniać gospodarstwa, zwłaszcza poprzez ich uprzemysłowienie. Przełom lat 40-tych i 50-tych XIX w. zaznaczył się w życiu Tytusa ciężką pracą w dobrach, które na skutek zmian pouwłaszczeniowych wymagały zmian organizacyjnych i nakładów finansowych.
W 1853 lub 1854 r. Trzecieski zainteresował się olejem skalnym wydobywanym przez chłopów w Bóbrce, w majątku Karola Klobassy. Dowiedziawszy się o badaniach i doświadczeniach nad ropą naftową, skontaktował się z Ignacym Łukasiewiczem. Trzecieski zaproponował współpracę w eksploatacji i przerobie złoża w Bóbrce i tak w 1854 r. zaczęła działać spółka naftowa, która zajęła się kopaniem  studni w lesie bobrzeckim. W 1856 r. w Ulaszowicach, w dobrach brata Tytusa, Franciszka założono pierwszą destylarnię, przerabiającą ropę z Bóbrki. Kiedy ta spłonęła, założono kolejną, również na ziemiach Trzecieskiego, tym razem w Polance. Około 1861 r. T.Trzecieski , I.Łukasiewicz oraz K.Klobassa założyli dżentelmeńską spółkę. Trzecieski zainwestował wkład pieniężny, Klobassa teren pod kopalnię, natomiast Łukasiewicz objął kierownictwo nad całym przedsiębiorstwem. Kopalnia przynosiła spore dochody, dlatego każdy ze współudziałowców był człowiekiem niezwykle majętnym. Trzecieski udzielał się charytatywnie, wspomagał potrzebujących, finansował inicjatywy społeczne. Był jednym z inicjatorów powstania Towarzystwa Zaliczkowego w Krośnie. Angażował się w działania mające na celu  odrodzenie rzemiosła tkackiego, uczestniczył także w pracach Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia.

Marian Wieleżyński (1879-1945) inżynier naftowy, współtwórca polskiego przemysłu gazowniczego.
Urodził się 17. 02. 1879 r. w Zastawnej w rodzinie Waleriana i Natalii z domu Knapp. W 1896 r. zdał maturę w gimnazjum w Czerniowcach, następnie rozpoczął studia na kierunku chemicznym Politechniki Lwowskiej. Ze względu na działalność polityczną został usunięty z lwowskiej uczelni. Kontynuował studia na Politechnice Wiedeńskiej, którą ukończył z świetnymi wynikami.
Po otrzymaniu dyplomu rozpoczął pracę w rafinerii „Galicja” w Drohobyczu. Zakładał również Stacje Doświadczalne, które oprócz codziennej działalności, prowadziły także regularną działalność badawczą.
Szybko zainteresował się możliwością wykorzystania występującego na kopalniach gazu ziemnego, powszechnie uważanego do tej pory za niepotrzebny dodatek do ropy naftowej. Był autorem wielu rozwiązań technicznych, pozwalających na praktyczne wykorzystanie tego paliwa. Przez długie lata współpracował i przyjaźnił się z inż. Władysławem Szaynokiem. Współpracując założyli szereg spółek, dzięki którym przemysł naftowy w Galicji, a później w wolnej Polsce, rósł w siłę. „Zakład Gazu Ziemnego inż. Marian Wieleżyński sp. z o.o.” wybudował w 1912 r. pierwszy gazociąg zagłębia wschodniego, łączący kopalnię Klaudiusz z zakładem przetwórczym w Borysławiu. W 1920 r. powstała słynna „Gazolina S.A.” – przedsiębiorstwo zajmujące się wydobyciem, przetwarzaniem i sprzedażą gazu ziemnego i ropy naftowej, w tym produkcją gazoliny.
Był zwolennikiem akcjonariatu pracowniczego, którego założenia uskuteczniał w swoich zakładach. W takim rozwiązaniu wszyscy „stali pracownicy” firmy byli jej współwłaścicielami i posiadali w niej udziały, a przez to decydujący głos w kwestiach jej rozwoju. Płynące z tego układu korzyści materialne, jak i poczucie odpowiedzialności za firmę, motywowały zatrudnionych do pracy.
Marian Wieleżyński zmarł 12. 04. 1945 r. na chorobę nowotworową we Lwowie.

Stanisław Pilat (1881 – 1941) polski chemik, kierownik Katedry Technologii Nafty i Gazów Ziemnych Politechniki Lwowskiej, radca Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie.
Urodził się 25. 01. 1881 r. we Lwowie w rodzinie profesora i rektora Uniwersytetu Lwowskiego Tadeusza Pilata i Marii z Dunikowskich. W 1899 r. ukończył Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie
i podjął studia na Politechnice Lwowskie, później kontynuowane na Politechnice Berlińskiej, Uniwersytecie w Würzburgu. Na Uniwersytecie w Lipsku w 1904 r. uzyskał tytuł doktora chemii.
Karierę w przemyśle naftowym rozpoczął od podjęcia pracy w rafinerii nafty w Pardubicach. W latach 1906 – 1908 był kierownikiem ruchu w rafinerii Seweryna Stawiarskiego w Krośnie. Od 1909 do 1918 r., pełnił funkcję dyrektora odbenzyniarni w Drohobyczu (późniejszy „Polmin”). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, brał udział w pracach nad reorganizacją krajowego przemysłu naftowego. Jednocześnie kontynuował pracę naukową, zajmując się tematyką z zakresu technologii przeróbki ropy naftowej. W 1922 r. rozpoczął pracę dydaktyczną na wydziale chemicznym Politechniki Lwowskiej, a w 1924 r. zyskał tytuł profesora zwyczajnego na właśnie utworzonej Katedrze Technologii Nafty i Gazów Ziemnych. Jego prace naukowe dotyczyły składników ropy naftowej, olejów smarowych, składu benzyn, metod podnoszenia ich liczb oktanowych, katalitycznego procesu uwodornienia węglowodorów gazowych i polimeryzacji alkenów w celu otrzymania benzyny syntetycznej. Opracował nowe metody przeróbki ropy naftowej, które znalazły zastosowanie w Polsce, Rumunii i Meksyku. Opracowana przez niego metoda frakcjonowania mieszanin naftowych na zimno jest obecnie stosowana w USA. Był autorem lub współautorem 18 patentów i ponad 50 publikacji naukowych.
Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Lwowa w 1941 r., został aresztowany w nocy z 3 na 4 sierpnia przez gestapo. Wraz z innymi profesorami Politechniki i Uniwersytetu Lwowskiego został zamordowany na stokach Wzgórza Wuleckiego, gdzie zostali pochowani we wspólnym grobie. Po dwóch latach szczątki zabitych zostały spalone w celu zatarcia śladów zbrodni.